Burbonowie opanowali tron francuski po śmierci ostatniego króla z dynastii Walezjuszów, Henryka III. Jego następca, Henryk IV Burbon postanowił umocnić swoją władzę. Pełnił urząd jako osoba, która rządziła niepodzielnie, kontynuował rządy absolutystyczne. Był przy tym władcą, który doprowadził do rozkwitu gospodarkę własnego państwa. W polityce zagranicznej popierał niemieckich protestantów, co sprawiło, że występował przeciwko panującej w Niemczech dynastii Habsburgów. W czasie, gdy na tronie francuskim zasiadał Henryk IV, Francja zdobyła też swoje pierwsze zamorskie kolonie. Po śmierci króla władza centralna nieco osłabła. Rządy w państwie przejął kardynał Richelieu, który piastował urząd tak zwanego pierwszego ministra. Jego rządy wsławiły się tym, że z ogromną zaciętością zwalczał hugenotów oraz arystokrację. Rozciągnął on też panowanie francuskie na kolejne obszary dzięki udziałowi w wojnie trzydziestoletniej. Szczyt rozwoju Francja osiągnęła jednak w czasie panowania Ludwika XIV, który był niewątpliwie typowym władcą absolutnym. Kiedy pełnił on władzę rozwinęła się flota oraz handel. Było to możliwe dzięki zdobyciu nowych kolonii, między innymi w Kanadzie, Afryce oraz Indiach. Panowanie Burbonów zakończyły rządy Ludwika XVI.
